Alumni tentoonstelling – Jacky X + 1

 

Kasper Derycke. De grove borstel over… Dat zware zwart om… Alles kapotmaken kan deugd doen, en dan strak heropbouwen, dat het resultaat langs alle kanten wringt is niet te vermijden. Het nieuwe beeld ontspringt rechtstreeks uit de bron, uit de diepte van het onbewuste. Laat het intellect maar voor wat het is, uitleg is niet nodig, polijsten is verbloemen. Onecht. Dan liever de lelijke en confronterende waarheid. De grove borstel over alle verwachtingen, zwart om het licht een kans te geven.

 

Over Nico Lannoo zegt het W.W.W.
° Graficus Nico Lannoo (geboren 1960 in Brugge, werkt in Gent) behoort tot een groep gerenommeerde grafici in België en geeft het vak nog steeds door aan jonge studenten. In tegenstelling tot veel van zijn collega’s uit de grafiekwereld maakt hij vooral werken die slechts in een oplage van één exemplaar bestaan. Elk werk is dus een uniek stuk, maar is dan vaak weer wel deel van een serie. Lannoo werkt veel met de droge-naald-techniek: hij krast een tafereel of patroon in een plaat, waarvan hij dan één enkele afdruk maakt. Zijn werken bouwt hij op uit meerdere lagen, in verschillende kleuren en met verschillende platen. De vormentaal balanceert op de rand tussen figuratie en abstractie, waarbij er vaak een poëtische noot in het werk doorklinkt.
° Nico LANNOO (°1960) toont grafisch werk dat je aanvankelijk een schilderkunstige achtergrond laat vermoeden, terwijl alle lagen het resultaat zijn van diverse drukgangen.
Het C.V. spreekt van
° Studies in Brugge, Gent, Stipendia in Belgrado, in Westfalen
° Solotentoonstellingen in Brugge, Veurne, Oostende, Nederzwalm, Bielefeld ( D ), Antwerpen, Oosteeklo, Kasterlee, Lokeren, Kortrijk, Boxmeer ( NL ), Cagliari ( It ), Gent
° Collectieve tentoonstellingen in Belgie, Nederland, Duitsland, Frankrijk, Italië, Joegoslavië, Sardinië, Spanje, USA, Japan, Zuid Afrika
° Catalogi en persrecensies
° Lesgever, leraar, gastprofessor en initiatiefnemer van ateliers en salons, gever van workshops en lezingen / lectures.
Informatie die aanvangt in 1976 en stropt 40 jaar later.
Contemporain kan je dit bezwaarlijk noemen, maar in deze tijden van relevanties, onderzoek, ambities en nieuwerwetsheden stelt ook deze beeldenmaker zichzelf, zijn werk en zijn omgeving in vraag.
Na een downsizing en een relocation kan de graficus, die eigenlijk een grafieker is, zich van zijn al dan niet significant oeuvre ontdoen, in West – Frankrijk, in de soleil d’avril vindt het een warm en waardig onderkomen. Met deze act “entre chien et loup “ slaagt de senior-prentmaker er in om net geen fetisjist van hemzelf te worden en kan hij zich verder vrij en “ light “ afvragen hoe het verder moet. Met een hip woordgebruik ? …… zonder het atelier ? benieuwd.

 

 

Frederik Soenen (°1983). Het werk van Frederik Soenen behelst facetten uit zijn leefomgeving en is tegelijkertijd een spiegel die hij zowel zichzelf als de ander voorhoudt. Dit door en met gebruik van media als fotografie, film, schilderkunst en video, het medium wordt pas doorheen het maakproces bepaald. Een dualistische samenstelling van diverse elementen met een dramatische ondertoon. Een ontmoeting tussen verschillende iconen uit de film, mode en kunst en het “zelf”. Een assemblage van ogenschijnlijke (af)beeldingen die zich niet direct openbaren, in een zweem van melancholie, met zijn tristesse alsook de schoonheid en de charme ervan…

 

Maaike Beuten (°1986) studeerde grafisch ontwerp in LUCA, School of Arts (Brussel) en aan het Plantin Instituut voor Typografie (Antwerpen). Ze is grafisch ontwerper, bezeten door letters en gefascineerd door manuele drukprocessen. 
Maaike kan ieder woord vormen met de 3D letters uit haar letterverzameling. Ze prefereert asymmetrie boven symmetrie, houdt van houtskoolzwart en verhalen vertellen samen met anderen.

 Met Fairuz vormt ze Garage64 (www.garage64.be), een atelier in Brussel met focus op grafiek en film, stille en bewegende beelden. Garage64 experimenteert met het cine-typo-grafische beeld. Het tastbare heeft de voorkeur op het virtuele. Trage analoge (print-)procédés gaan in dialoog met de hedendaagse mogelijkheden. Deze experimenten veroorzaken frictie en resulteren in een ongepolijste esthetiek. Deze kruisbestuiving is zeer duidelijk in een serie houtskooltekeningen. De beelden zijn fotografisch, maar niet in high-definition. Ze doen denken aan de vroege fotografie. Licht en bewegingsonscherpte omschrijven het werk dat geboetseerd wordt vanuit het zwarte vlak. We zien alledaagse handelingen of scènes met een tijdsverloop; in de realiteit van het te betekenen vlak. Het zijn grafische performances. Wisselwerkingen in verschillende contexten en met diverse leeftijdsgroepen verrijken Maaikes praktijk. Ze werkt nauw samen met vzw de Batterie. Via kunst-educatieve projecten tracht de Batterie de blik van kinderen en jongeren op de wereld te verruimen. In 2016-2017 was Maaike grafiest in residentie in cultuurcentrum Westrand, Dilbeek. De opmerkelijke architectuur goot ze in een houten vormalfabet. Ze opende er het Vormsalon; een printshop waar het publiek het alfabet kon aanvullen en collectief kon meewerken aan de illustraties voor het cultuurcentrum.
www.garage64.be

 

 

Louisa-Maria Ponseele. Met haar juwelencollectie ontregelt Louisa-Maria Ponseele de betekenis van het juweel als bekoorlijk schoonheidsaccent voor het lichaam. Vanuit haar fascinatie voor vrouwelijke ijdelheid laadt ze haar juwelen op met referenties aan het opmaakritueel voor de spiegel, aan het maniakaal wegwerken van onvolkomenheden om zich goed in zijn vel te voelen en er verleidelijk voor zichzelf en de ander uit te zien. Met een milde ironie creëert Louisa-Maria juwelen waarbij ze bijvoorbeeld gebruik maakt van in edelmetaal gegoten wattenstaafjes en zalftubes; van een lange blonde haarlok die telkens, net als een kapsel, gekamd en ‘goed gelegd’ moet worden; van stukjes wollen draad die een zachte en liefkozende streling voor het lichaam zijn en waarvan de kleuren al dan niet ‘assorti’ met de kleding gekozen kunnen worden.
Een juweel van Louisa-Maria is zo meer dan een accessoire van ijdelheid, het wordt er het symbool van. Op die manier maakt ze binnen het medium van de edelsmeedkunst een zeer persoonlijke interpretatie van wat in de schilderkunst als de kunst van het Vanitas omschreven wordt. Aan de hand van verschillende motieven worden de hoogmoedige schoonheid en het genot gecelebreerd maar wordt er tegelijk ook gewezen op hun tijdelijkheid en relativiteit. Een juweel van Louisa-Maria condenseert zo verwijzingen naar verleiding en luxe met de herinnering aan het vergankelijke van schoonheid.
louisamaria.com

 

Jill Vandorpe. Ik hou me vooral bezig met het maken van (kleine) wandsculpturen en tekeningen op groter formaat (al dan niet gecombineerd met grafische technieken). Hoofdzakelijk werk ik op papier, in gips, hout en af en toe met messing, zink of lood. Veel van mijn werken baseren zich op denkprocessen en hoe deze innerlijke wereld de realiteit vormgeeft. Ze komen tot stand door een intens en intiem werkproces waarbij het werk een plaats wordt waarbinnen een soort (beeldend) gesprek tot stand komt. Dit gebeurd binnen de werken (vb. in het witte vlak van een nieuw blad bij een tekening), tussen mezelf en het werk en ook tussen de werken onderling. Steeds meer zoek ik hier ook toenadering tot driedimensionaal en videowerk in combinatie met mijn tekeningen om zo de ervaring en toegang tot de kunstwerken te verbreden en te manipuleren.

 

Mathilde Timmerman (°1997). Studeert Theaterkostuum ontwerp aan de Academie van Antwerpen. Haar artistieke interesse startte wanneer ze werd geboren, voor de open haard, in het midden van de zomer. Ze was de laatste (van 5) in de rij en vloog er uit. De eerste aanraking was dan ook niet met haar moeder maar met een tapijt. Hierdoor kreeg ze de liefde om met wol , en kleuren draden aan de slag te gaan in haar werk. Zo ontstond de  rode draad door haar werk. Ze haalt haar inspiratie van observatie’s  uit het straatbeeld, de plaatsen waar ze komt, toevallige ontmoetingen, wolken, bomen, kleuren, emoties en dingen die haar gefascineerd hebben. Aan de hand van die observaties gaat ze opzoek naar zichzelf. Dit vormt ze om tot ideeën en gevoelens waar ze haar eigen fantasierijke wereld in kan leggen. Jezelf zijn/tonen staat centraal in haar ontwerpen. Tot slot vormt ze die gevoelens,observatie om in kostuums of performers. De zoektocht naar wie ze nu werkelijk is hier op aarde blijft haar boeien.

 

 

Jan Verhaeghe (°1965, Brugge) is conceptueel kunstenaar en tentoonstellingsmaker. Hij onderzoekt de relaties tussen de kunstenaar, het kunstwerk en de kijker binnen de steeds veranderende maatschappelijke context, waarin de kunstenaar een speerpuntfunctie te vervullen heeft en waar hij als kunstenaar de volgende begrippen beeldend uitwerkt: perceptie: de mogelijkheden/de moeilijkheden, (zelf)censuur, ‘beeld’-(ver)vorming, authenticiteit/multipliceerbaarheid, waarheid/schijn/vervalsing, kunst(&)politiek en dit binnen kunsthistorische referentiekaders. Sinds 1993 kadert zijn werking onafgebroken binnen het totaalproject ‘RIEN A VOIR’ waarin hij het begrip censuur koppelt aan maatschappelijke fenomenen binnen een steeds minder tolerante samenleving. Kunst als politieke actie met niets aan de verbeelding overlatende deelprojecten zoals [L censùra=onderzoek], “PEEP-SHOW” en ‘RESTRICTED ART ZONE’.
Jan Verhaeghe is een oeuvre- kunstenaar, niet iemand die een kunstwerk maakt en dan, onafhankelijk daarvan, een volgend, maar iemand van wie elk nieuw werk zowel een voortzetting en een synthese van alle vorige als een duidelijke voorafspiegeling van alle toekomstige werken is. Hij is bovendien een kunstenaar die niet van cesuren en plotse wijzigingen houdt, maar iemand die ongestoord – in één rechte lijn – doorwerkt aan een consistent geheel.

 

Sylvie Crutelle. In haar werken verweeft Sylvie Crutelle fotografie met schilderkunst op een eigenzinnige manier en een eigen techniek. Het resultaat is unieke symbiose die nog moeilijk te definiëren is. We maken kennis met een onwerkelijke wereld, met onwezenlijke landschappen en geïsoleerde taferelen waarbij de natuurwetten met de voeten getreden worden.   Het zijn magisch realistische verhalen : zoet, soms bitterzoet, die bij een tweede aanblik ook even goed verschrikking laten ontdekken. In haar werk roept de kunstenares vervreemding op om vervolgens uiteenlopende emoties haaks tegenover elkaar te plaatsen. De werelden die Sylvie Crutelle schept, lokken daarom al even tegenstrijdige interpretaties uit. Die contradicties zijn een rode draad die subtiel verweven zit in haar dromerige universum van fantasie. Thema’s als moederschap, seksualiteit en schoonheid worden bejubeld maar meteen ook in vraag gesteld door er een donkere zijde tegenover te plaatsen. Sylvie Crutelle flirt hierdoor niet zelden met de grenzen van de taboesfeer. Nochtans wordt uitsluitend tot nadenken aangezet en is er nergens een antwoord geformuleerd . Tegelijk schreeuwen de werken een gevoel van geestesverruiming en grenzeloosheid uit, een diepmenselijkheid, een honger naar meer, naar een andere realiteit en de duidelijke boodschap dat niets is wat het lijkt. (PL)