[tm_pb_section admin_label=”section”][tm_pb_row admin_label=”row”][tm_pb_column type=”4_4″][tm_pb_text admin_label=”Text” text_orientation=”left” use_border_color=”off” border_color=”#ffffff” border_style=”solid”]
©Viktor Van Hoof
This Must Be The Place
Alexander Deprez, Robyn Luypaert, Viktor Van Hoof.
De Tentoonstelling ‘This Must Be The Place’ brengt drie jonge fotografen die hun roots vinden in de Stedelijke Academie voor Schone Kunsten samen. Allen hebben hun eigen individuele stijl, thema’s en onderwerp.
De titel ‘This Must Be the Place’ verwijst naar het gelijknamige nummer van Talking Heads en reflecteert op de ontwikkeling van de drie individuen als fotograaf en beeldend kunstenaar en de onzekerheden die deze ontwikkeling met zich meebrengt in deze maatschappij.
Alexander Deprez (°1995) studeert fotografie aan Sint-Lucas Gent. Hij laat via zijn werk de toeschouwer een kijk nemen in zijn privéleven, zijn kijk op de wereld, de intieme relatie met zijn vriendin. Zijn foto’s zijn voyeuristisch en laten je vaak met een ongemakkelijk gevoel achter.
De analoge beelden die hij maakt met zijn pocketcamera zijn rauw, direct en in-your-face. Beelden van feestende, dronken… mensen in de nacht. Het feest en de schaduwzijde – de kater nooit veraf. Meestal zijn vrienden, mensen uit zijn nabije omgeving, zijn drinkende vader. Zo werkt hij ook aan een reeks over zijn veel oudere vriendin en het intieme van hun relatie. De soms zeer expliciete beelden afwisselend met tederheid en connectie.
De reeks ‘Nur Für Verrückte‘ bestaat uit beelden die gemaakt zijn tijdens mijn verblijf in Berlijn. De titel beschrijft het algemene thema van de reeks. “Wij” de randfiguren van de maatschappij. Wij die door allen en iedereen als gestoorden bestempeld worden doordat we niet in het rijtje lopen. Doordat we trots zijn op wie we zijn en de obscure praktijken die wij beoefenen. De drugs, de seks, de feestjes. De manier waarop we leven en hoe we met gender en seksualiteit omgaan. Wij zijn de “mad men” en we voelen hier geen schaamte over.
Robyn Luypaert (°1991) studeerde in 2009 af in aan de Stedelijke Academie voor Schone Kunsten in de richting Artistieke opleiding. Nadien ging hij Fotografie studeren aan de Karel de Grote-Hogeschool te Antwerpen. Daar leerde hij de technische kneepjes van de fotografie door en door kennen. Gebeten door het maken van beelden ging hij, na zijn studies in Antwerpen, door met studeren en rondde zo in 2015 zijn Master in de Vrije Kunsten aan Sint-Lucas Beeldende Kunsten te Gent af. Tijdens deze studies verbreedde Robyn zijn visie op fotografie en stelt zich kritisch op ten opzichte van het fotografisch beeld. Voor deze tentoonstelling brengt hij een reeks foto’s die nog niet eerder werden tentoongesteld, een omvangrijke reeks beelden die vragen doen opdoemen omtrent de fotografische representatie en het geheugen:
We sat in his apartment all day, talking.
“We spendeerden een hele dag in zijn appartement, pratend. Het gesprek werd fotografisch geregistreerd. Vragen rondom de documentaire waarde van de fotografie en diens relatie tot het gesproken woord dagen op. Kan een conversatie gereconstrueerd worden via het fotografisch beeld? Wat werd er net gezegd?”
Viktor Van Hoof (°1996) Hij startte met een opleiding audiovisuele vorming in de kunstacademie in Brugge waarbij fotografie en film gecombineerd werden. Momenteel is hij een master student fotografie aan het KASK in Gent.
Via documentairefotografie ontwikkelde hij zijn interesse en passie voor het medium met een zowel analoge als digitale benadering. In zijn reeks Skateboardrevolutie in Palestina kaart hij een sociologisch, politiek en maatschappelijk thema aan. De realiteit wordt geregistreerd en hoort een waar getrouwe weergave te zijn.
Door filmische invloeden experimenteert hij later met de voorstelling van fictieve elementen om zo tot een verhaal te komen. In zijn werk wordt de lijn tussen fictie en non-fictie alsmaar dunner. Film is voor hem heel belangrijk en een aanknooppunt om nieuwe pistes te bewandelen, balancerend tussen fotografie en film. Hij experimenteert met de grens tussen de twee mediums in zijn kortfilm DIRK 2016.
Alles valt samen in zijn bachelorproef 2017 waarvoor hij naar Cambodja trekt en een werk maakt over de Cambodjaanse filmgeschiedenis.
Som Wansodany, movie super star was killed.
Ik heb een fictief archief geconstrueerd waarbij ik een blik werp op de Cambodjaanse gemeenschap door de lens van de cinematografie van de jaren 60. Ik heb de Cambodjaanse film-esthetiek gecombineerd, of in conflict gebracht, met elementen uit het bestaand historisch narratief en zijn politieke invloeden. Een werk waarin mythe en geschiedenis elkaar aanraken.
Home is where I want to be
Pick me up and turn me around
I feel numb, born with a weak heart
Guess I must be having fun
The less we say about it the better
Make it up as we go along
Feet on the ground, head in the sky
It’s okay, I know nothing’s wrong, nothing
I got plenty of time
You got light in your eyes
And you’re standing here beside me
I love the passing of time
Never for money, always for love
Cover up and say goodnight, say goodnight
Home, is where I want to be
But I guess I’m already there
I come home, she lifted up her wings
I guess that this must be the place
I can’t tell one from the other
I find you, or you find me?
There was a time before we were born
If someone asks, this is where I’ll be, where I’ll be
We drift in and out
Sing into my mouth
Out of all those kinds of people
You got a face with a view
I’m just an animal looking for a home
And share the same space for a minute or two
And you love me till my heart stops
Love me till I’m dead
Eyes that light up
Eyes look through you
Cover up the blank spots
Hit me on the head
[/tm_pb_text][tm_pb_text admin_label=”Text” text_orientation=”left” use_border_color=”off” border_color=”#ffffff” border_style=”solid”]
Praktisch :
Schipperskapel
06/10/2017 tot 29/10/2017
Open op vrijdag van 16 u. tot 20 u.
Zaterdag en zondag van 10 u. tot 13 u. en van 14 u. tot 17 u.
[/tm_pb_text][/tm_pb_column][/tm_pb_row][/tm_pb_section]